Sovjet-elektronische apparaten voor thuisgebruik

Saturnus stofzuiger

Elektrische bezems kwamen eind jaren 50 de Sovjetvrouwen te hulp. De eerste modellen waren omvangrijk, zwaar en luidruchtig, maar werden al snel een succes. De namen van huishoudelijke stofzuigers lijken op die van ruimtevaartuigen: “Raketa”, “Typhoon”, “Cyclone”, “Buran”, “Vikhr”, maar het ontwerp past bij de luidruchtige naam.

Van zijn broers viel de “Saturnus” op, met een ronde vorm, felle kleur en een schijn van ringen rond de romp. Grote stofafzuiging, 5 meegeleverde mondstukken, blaasfunctie… het geheim van de populariteit van dit futuristische apparaat is onthuld. De prijs van de uitgave is 45 roebel.

ZIL koelkast

Huishoudelijke koelkasten kwamen iets eerder in de verkoop, in 1950. De pionier was de “Gazoapparat”, deze werd vervangen door de “Sever”, “Morozko”, “Saratov”, “Minsk”, “Biryusa” en anderen. De meeste hiervan waren lage, bolle kasten met gestroomlijnde vormen en een strak interieur. Bovendien maakten ze ’s nachts het hele gezin wakker door de koeling aan en uit te zetten.

De doorbraak kwam van de ZIL-fabriek, die in 1976 het compacte model 63 uitbracht, en later de ruime 64 en de 65 met twee kamers. De koelkasten hadden een laconieke, scherphoekige behuizing, een relatief stille motor en een handig compartimentontwerp, dat in de meeste moderne apparaten bewaard is gebleven.

De ZIL-63 werd ge?xporteerd naar vijftig bevriende landen, van China tot Afrikaanse republieken, terwijl begin 1980 slechts ongeveer 43% van de Sovjetgezinnen over een koelkast beschikte.

Wasmachine “Vyatka-avtomat”

Apparaten die het wassen van kleding gemakkelijker en sneller moesten maken, verschenen begin jaren 50 ook in de USSR. De eerste Volga’s en Riga’s hadden de vorm van de robot R2D2 uit Star Wars of gewoon een ijzeren vat. Het bijvullen en aftappen van water en het bedienen van het mechanisme moesten handmatig gebeuren. In ??n wasbeurt kon 2-3 kg wasgoed gewassen worden. De apparatuur kostte 3-4 gemiddelde Sovjetsalarissen, maar werd op afspraak verkocht, 3-5 jaar van tevoren.

In 1980 werd de Vyatka-avtomat gelanceerd, gemaakt met behulp van Ariston-technologie en bijna niet te onderscheiden van de huidige wasmachines met voorlader. Hij kostte 495 roebel en was schaars – vandaar de woordspeling met “Vzyatka” in plaats van “Vyatka”.

Straume vaatwasser

Nog steeds gebruikt niet iedereen een vaatwasser, maar in de Sovjet-Unie verschenen de eerste exemplaren van dergelijke apparatuur al in 1967. Ze werden geproduceerd door de Letse fabriek “Straume”, destijds een bolwerk van geavanceerde technologie. Specialisten uit Riga zijn een samenwerking aangegaan met collega’s uit Duitsland en hebben een compacte vaatwasser uitgebracht die een kopie is van de Siemens-versie. Latere modellen herhaalden het Miele-ontwerp.

Het revolutionaire product werd niet op grote schaal verspreid vanwege de hoge kosten en de verkoop via speciale kortingsbonnen. En ook omdat het overdreven leek en niet paste in de krappe thuiskeukens.

Koffiezetapparaat “Bodrost”

Sovjetburgers waren gewend om bonen te malen met een koffiemolen van hetzelfde merk “Straume” en het aromatische drankje in een Turk op het fornuis te zetten. Maar het espressoapparaat dat Dynamo halverwege de jaren 60 op de markt bracht, werd positief ontvangen. Het metalen apparaat bereidde koffie onder een druk die ver onder de noodzakelijke druk lag, maar het resultaat was behoorlijk.

Begin jaren 80 verschenen de eerste filterkoffiezetapparaten in de schappen onder het merk Bodrost. Mensen waren dol op ze vanwege het gebruiksgemak, de grote kominhoud en de lage prijs – 11 roebel.

Elektrische tandenborstel “Micromachine”

De partijleiding was jaloers op kapitalistische innovaties. Toen Zwitserland in 1954 de eerste elektrische tandenborstel introduceerde, werd daarom met spoed opdracht gegeven om een analoge tandenborstel uit te vinden. De werknemers van de Mikromashina-fabriek voltooiden de taak pas in 1968, maar het antwoord was de moeite waard. Het apparaat werkte tot 2 weken op ??n lading, woog 400 g, produceerde 4.000 trillingen per minuut, had 4 opzetstukken en kostte slechts 9 roebel en 80 kopeken.

De proefpartij van 100.000 borstels was bijna allemaal uitverkocht “via verbindingen”, en de rest maakte geen indruk op de Sovjetkoper. En tegenwoordig geven de meeste mensen de voorkeur aan een gewone tandenborstel.

Keukenmachine “UKM”

Niet elke Russische keuken beschikt over dergelijke apparatuur. In de USSR verscheen deze pas in 1959. Ontwerpers van de Presnensky Machinefabriek boden huisvrouwen een apparaat aan waarmee ze gehakt en worstjes konden bereiden, groenten konden hakken en raspen, sappen konden persen en cocktails konden mixen, noten konden malen en koffie konden malen, deeg konden kneden en slagroom konden kloppen. De UKM-motor maakte 8.000 omwentelingen per minuut en had dus voor elk doel voldoende vermogen.

De Sovjet-keukenmachine had een unieke “volksfunctie”: hij schilde aardappelen! In slechts 5 minuten kunt u 2 kg netjes geschilde wortelgroenten krijgen.

Er verschijnen regelmatig advertenties op internet voor de verkoop van een volledig uitgeruste en werkende UKM voor 15.000-20.000 roebel. Meer dan 60 jaar na de productiedatum… Het is verbazingwekkend hoe duurzaam huishoudelijke apparaten uit de Sovjet-Unie waren. Niet alles, en het verkrijgen ervan is een hele opgave, maar moderne apparaten gaan, ondanks hun verkrijgbaarheid, snel kapot.